In de race om de snelste te zijn in de financiële handel grijpt men terug op voor ons bekende technieken: HF communicatie tussen handelscentra in New York, Londen en Frankfurt.
Een radioamateur ontdekte op een stuk land bij een paardenstal zo'n 70km ten westen van Chicago twee 50m hoge masten met een array antennes gericht op New York, London en Frankfurt. Een derde mast, voorzien van een enkele schotelantenne, staat gericht op een data center 25km verderop dat de servers huisvest van een van de grootste financiële handelsbeurzen: de futures exchanges die gerund wordt door de CME Group Inc.
Het hoe en waarom van deze antennes is gehuld in mysteries. Zelfs de lokale autoriteiten en de buren weten niet waar ze voor dienen.
Maar publiek beschikbare gegevens wijzen naar een mogelijke verklaring: handelaren zijn het idee aan het testen waarbij kortegolf technieken gebruikt worden om data uit te wisselen tussen de locatie van CME en hun belangrijkste handelslocaties over de wereld — een aantal microseconden sneller dan concurrenten. Dat kan net het verschil betekenen tussen winnen of verliezen in de snelle geldmarkten, waar de moordende strijd om de snelste te zijn begint te escaleren.
HF radiosignalen kunnen gegevens versturen met bijna de snelheid van het licht. Dat is vergelijkbaar met de snelheid van microgolven, de techniek die door de meeste handelaren gebruikt wordt. Maar kortegolf heeft een groot voordeel: het kan gegevens over veel langere afstanden transporteren.
Als je maar voldoende vermogen maakt, kan je data in één burst van de Amerikaanse vestiging naar de Europese locaties sturen, waarbij de signalen tegen de lagen in de atmosfeer kaatsen die de ionosfeer genoemd worden.
Dat zou met zekerheid een enorme verbetering betekenen ten opzichte van de hedendaagse snelste route, die de data stuurt via microgolf verbindingen met zendmasten die 80km uit elkaar staan tussen Illinois en New Jersey — en dan verder via onderzeese kabels.
Kortegolf signalen kunnen onbetrouwbaar zijn, omdat ze afhangen van het weer en zonnevlekken. Maar het antennepark dat gebruikt wordt, in combinatie met 20 kiloWatt aan vermogen, is “net zo sterk als sommige buitenlandse kortegolf stations.” Er wordt gebruik gemaakt van software defined-radio, wat redundancy biedt als een kanaal wegvalt.
Dat er winst te behalen valt, is niet zo moeilijk te begrijpen. Al die verwerking in de microgolf relaisstations kost tijd, want de data zal waarschijnlijk geregenereerd worden om analoge storing (ruis) te onderdrukken. En een onderzeese kabel heeft een velocityfactor van ongeveer 0,66 dus daar verlies je een hoop tijd. Zelfs een satellietverbinding kost tijd, omdat je eerst 35000km omhoog moet naar de satelliet en dezelfde afstand weer naar beneden. Je legt dan minimaal 70000km af (de hele omtrek van de aarde is maar 40000km) en dat is al 233ms! Ik kan me voorstellen dat je daar significant winst kunt halen. Ook bij een zeekabel is dat al het geval: als de kabel 6000km lang is, doet het signaal er bij een velocityfactor van 0,66 ongeveer 30ms over om door de kabel te reizen. Een radiogolf doet over dezelfde afstand 20ms, een aanzienlijke tijdswinst. En dat is bij de snelle transacties in de financiële markten een niet te verwaarlozen verschil.