WSJT-X versie 2.4.0 is nu algemeen beschikbaar. Volgens mede-ontwikkelaar Joe Taylor, K1JT, bevat WSJT-X versie 2.4.0 een nieuwe digitale mode, Q65. Dit protocol is ontworpen voor tweerichtingscontacten over bijzonder moeilijke voortplantingspaden, waaronder ionosferische verstrooiing, troposcatter, raincatter, TEP, EME en andere soorten snel zwakker wordende signalen.
Inmiddels is ook WSJT-X versie 2.5.0-rc1 (beta) uitgebracht. (https://physics.princeton.edu/pulsar/k1jt/wsjtx.html). Volgens de release-opmerkingen is in versie 2.5.0 “de Q65-decoder verbeterd door de lineaire frequentieafwijking in Q65-signalen te meten en te compenseren.” Q65 gebruikt 65-toons frequentieverschuiving en bouwt voort op QRA64, een mode die in 2016 in WSJT-X werd geïntroduceerd. Q65 biedt gebruikersmeldingen en berichtenopbouw identiek aan die in FST4, FT4, FT8 en MSK144. Er is ook een unieke toon voor tijd- en frequentiesynchronisatie. Net als bij JT65 is deze “synchrone toon” duidelijk zichtbaar op het spectrale display van de waterval. Daarnaast biedt de Q65 een gevoelige “sync-curve” onderaan het watervalvenster. Tests hebben aangetoond dat Q65 stations met een eenvoudige yagi en 100W of meer op de meeste dagen van het jaar op 6 meter met elkaar kunnen werken over afstanden tot ongeveer 2000 km. “Een uitstekend voorbeeld van het gerichte gebruik van Q65 is de ionosferische verstrooiing op de 6 m-band”, vermeldt de softwaredocumentatie. “Uitgebreide tests op de 1150 km lange route tussen K1JT en K9AN hebben aangetoond dat bij 300 W uitgangsvermogen bijna elke Q65-30A-transmissie correct wordt opgevangen door het andere station.” “De 30A verwijst naar de zend-ontvangstperiode en de afstandsbreedte. De volledige aankondiging en de laatste versie om te downloaden is te vinden op de WSJT-X-website: https://physics.princeton.edu/pulsar/k1jt/wsjtx.html.