Condities Down Under
Zo, waarde radio-vrienden, bij deze een berichtje uit VK7 (Tasmanië). Het grootste deel van de trek zit erop, en we zijn weer terug in de beschaving. Het is goed om te zien dat de website in goede handen is en mijn plaatsvervangers er alle moeite voor doen om jullie up-to-date te houden met het laatste nieuws. Een compliment is dan ook zeker op zijn plaats. Ik heb radio-verhalen genoeg te vertellen, maar laat me beginnen met wat ervaringen op HF vanuit dit continent.
Zoals sommigen misschien weten, heb ik de K1 in de rugzak gestopt op deze reis. Eigenlijk in de eerste plaats als noodradio: de mobiele telefoons zijn hier notoir onbetrouwbaar en zeker tijdens de overland track ben je volledig van de buitenwereld afgesloten. Buitenlandse mobiele telefoons werken hier vrijwel uitsluitend in de drie grote steden Hobart, Launceston en Devonport. Zelf heb ik geen telefoon meegenomen (ik heb al 1,5kg extra radio bij me en als je weet dat er backpackers zijn die zelfs de steel van de tandenborstel afbreken om gewicht te sparen, zal je begrijpen dat ik zo min mogelijk gewicht extra mee wil nemen) en de xyl – om dezelfde reden – ook niet. Slechts een van de QRP's heeft een telefoon en die heeft hier een pre-paid simkaartje gekocht van de nationale operator Telstra zodat we in voorkomende gevallen kunnen bellen en gebeld kunnen worden. Vooral bij (telefonische) reserveringen van hotels, resorts, lodges, cruises en andere zware backpackersongemakken wordt vaak om een telefoonnummer gevraagd waarop je bereikbaar bent en een Australisch nummer is dan wel zo gemakkelijk.
Afijn, op 24 december begonnen we onze trek op Maria Island. Een eiland dat los van Tasmanië ligt en dat in zijn geheel natuurreservaat is. Op het eiland gelijk aan de haven is een oude "convict" (veroordeelden) gevangenis en die wordt in het hoogseizoen (en dat is het hier) in zijn geheel verhuurd aan toeristen die dat schitterend vinden. Er zijn geen auto's, en als je wat van het eiland wil zien, zal je moeten lopen. Bovendien moet je alles meenemen want er is geen winkel, en er wordt ook geen vuilnis opgehaald dus alle afval moet je zelf ook weer mee terug nemen. Verderop op het eiland (3 uur lopen, dus geen toeristen want die komen niet van hun gevangenisterrein af) zijn 2 kampplaatsen waar een regenton staat voor water zodat je dat niet zelf hoeft mee te nemen. De dag daarop zijn we naar Haunted Bay gelopen; een trip van 8 uur lopen (heen en weer) met halve bepakking (de tenten waren al opgezet). Op 26 december om ca. 00:50 UTC heb ik voor het eerst de K1 even geprobeerd. Tegencapaciteit eraan, Miracle Whip van Robert achterop en op maximum ruis getuned. Op 20m hoorde ik ZL2RU CQ geven, maar hij hoorde mij niet. Verder was de hele 20m band dood. Op 17m was een zwak QSO gaande maar ik kon de calls niet nemen. Vervolgens heb ik op 40, 20 en 17m een tijdje CQ zitten geven maar geen antwoord. Binnen een kwartier begon de K1 te muiten dat de accuspanning op 8,8V aan het komen was, en toen was het uit met de pret. Ik vermoedde een zwakke accu, omdat de spanning in rust 10,5V was, maar tijdens zenden tot 8,8V daalde. En aangezien er geen winkels en ook geen elektriciteit op het eiland waren (bovendien had ik om bagagetechnische redenen geen lader meegenomen aangezien ik dacht met volle 2500mAh accu's voldoende capaciteit te hebben) was het experiment gauw over.
Gelukkig hadden ze bij het informatiecentrum van het Freycinet National Park gewone alkaline batterijen. Dus daar een 8-tal van gekocht. Een dag of wat later was ik weer in staat om even te luisteren, dit keer rond 5:30 UTC (16:30 hier); wederom waren alle banden dood. 40, 30, 20 en 17m: niets te horen. Ook op een CQ op 40m kwam niemand terug. Bij ons leeft 40m altijd, maar hier was niets te horen… En weer waren de batterijen in 10 minuten op 8,8V aangeland. Dat is toch wel erg snel zeg.
In Launceston zat een Chickenfeed (een koopjeswinkelketen) en daar kon ik een pack echte Duracell batterijen op de kop tikken. 8 januari startte immers onze overland track en dat was nou net waar ik dat ding voor meegenomen had. De derde dag van de track (10 januari) waren we om 15:00 al in de hut die voor die dag onze eindbestemming was dus besloot ik het nogmaals te proberen. Waarom niet een keer 's-avonds zou je zeggen: nou, ik kan je 3 redenen geven. Muggen, bloedzuigers en tigersnakes. De eerste twee hebben me inderdaad gebeten, de laatste staat gelukkig alleen op de foto. Bovendien gaan backpackers met de kippen op stok: in de meeste backpackershutten is geen elektriciteit dus gaat iedereen slapen als het donker wordt, zo tegen 21:00 lokale tijd. En het wordt niet echt op prijs gesteld als je dan een uur later met je hoofdlampje op binnen komt stommelen met 200.000 muggen in je kielzog. Dus was het weer zo rond 04:00 UTC dat ik een verbinding ging proberen. Ik zat midden in Cradle Mountain/Lake St.Clair National Park, met in een straal van 20km geen enkel elektrisch apparaat. Het eerste wat me opviel, is dat ik de Miracle Whip niet kon tunen op het gehoor! Er was totaal geen toename in de ruis te horen, hoe ik ook aan de afstemming van de whip draaide. Ik vreesde dat de whip gesneuveld was in de backpack, dus probeerde ik de tegencapaciteit als antenne te gebruiken. En ook die gaf totaal geen toename in ruis. Dat is niet voor te stellen, maar het was zo. Whip er weer op, en op 30m hoorde ik F0/N6JA CQ geven. Maar hij hoorde me niet… Een K1 station kwam voor hem terug (niet de set K1, maar de prefix K1) en ook die hoorde ik. Voor de rest op alle banden totale stilte. Ook F0/N6JA gaf achter elkaar CQ zonder antwoord te krijgen, en hij had vast een hoop meer vermogen dan ik… Ik gaf een tijdje CQ op zowel 40, 30, 20 als 17m en kreeg wederom van niemand antwoord. Na een kwartier kwam weer die vermaledijde melding dat de batterijspanning tot 8,8V gedaald was en toen herinnerde ik me een stukje uit het manual van de K1 waar aanbevolen werd om de output setting van 5W terug te schroeven naar 3W tijdens gebruik op batterijen. Waarschijnlijk stuurt de processor anders de eindtor zowat in de verzadiging in een poging er toch 5W uit te krijgen bij te weining collectorspanning en dat trekt de batterijen onderuit. En dat scheelde. Na de power op 3W ingesteld te hebben bleef de spanning rond de 10V hangen. Ik bleef nog een half uur op alle beschikbare banden (40, 30, 20 en 17m) een tijdje CQ geven, maar ik werd door niemand gehoord. Het is maar goed dat ik geen noodsignaal hoefde uit te zenden…
Waarom de banden hier vrijwel dood zijn? Geen idee… Er zijn wel amateurs hier. Ik heb tenminste wel wat amateur antennes gezien. Niet veel, eigenlijk maar 2 waarvan 1 mobiel, maar dit is dan ook Tasmanië. Er wonen hier 500.000 mensen op een oppervlakte die 2,5 maal Nederland beslaat, dus vol is het hier niet. Maar ik had op 40m toch wel wat verbindingen verwacht met het mainland. Misschien dat dat in de avonduren wel zal gaan. We zitten nu in Hobart in een motel: misschien dat ik het in de avond nog een keer kan proberen. Ik heb geen idee hoe de condities hier normaal zijn. Vandaag is het zonnig en strak blauwe lucht met een temperatuur van 32C in de schaduw dus ben ik met een van de QRP's een internet café ingedoken terwijl de xyl met de andere QRP zich laten koken in een botanische tuin. Zou dat nou wel of niet goed zijn voor de condities? En waarom is het hier zo stil? Vanwege het vakantieseizoen? Er zijn toch zo'n 22,5 miljoen Aussies. Daarvan zal er toch wel één een zender meenemen? Of doen ze hier helemaal niet meer aan CW? Wie het weet mag het zeggen…
73 de Frank PA3CNO