Soms is het handig om wat meer spanning te hebben dan 12V. Voorbeelden zijn een eindtrap die meer nodig heeft, apparatuur die bedoeld was voor vrachtwagens, of oude (leger) apparatuur die op 24 of 28V werkt. Om toch deze apparatuur uit standaard 12V te kunnen voeden (mobiel of gebruik in noodsituaties) is dan een converter wel handig.
Het schema van deze omvormer ziet er als volgt uit:
T1 en T2 vormen een a-stabiele multivibrator waar een keurige blokgolf uit komt (overigens niet met 50% dutycycle). Die blokgolf wordt toegevoerd aan de stuurtrap met T5 en T6: feitelijk een push-pull eindtrap met slechte crossover vervorming.. T5 en T6 sturen de powerFET T8 aan, die een Flyback converter vormt. Het idee: tijdens de AAN-periode van de FET wordt de energie opgeslagen in spoel L2. Bij het uitschakelen wil de stroom doorlopen, maar de tor is weg. Daarom gaat die stroom door D3 en de energie wordt opgeslagen in C7. De schakelpieken worden gedempt door het laagdoorlaatfilter L1-C4-C6. En wat doen T3, T4 en T7? Die zorgen voor de spanningsstabilisatie. T3 en T4 vormen een comparator, die de uitgangsspanning via deler R10 en R9 vergelijkt met de zener van 10V aan de basis van T3. Wordt de uitgangsspanning te hoog, dan knijpt T7 de sturing van de FET af. De uitgangsspanning wordt dan ook bepaald door de deelverhouding van R10 en R9 en bedraagt met de aangegeven waarden 24,47V. Je kunt de uitgangsspanning dus hoger of lager (of regelbaar) maken met deze weerstanden, bijvoorbeeld om een laptopvoeding te maken, of 28V voor een eindtrap. De schakeling kan wel een paar amperes leveren, dus vermogen genoeg om te experimenteren.