De eerste satelliet die door Nederlandse studenten is gebouwd, is naar alle waarschijnlijkheid vergaan in de dampkring. Na ruim vijftien jaar komt een einde aan de missie van de kleine Delfi-C3-satelliet van de TU Delft.
Universitair docent Chris Verhoeven, een van de drijvende krachten achter het project, spreekt van een droevige dag.
“Ik ben vrijdag nog op het grondstation geweest. Daar heb ik voor het laatst de satelliet live gehoord. Ik heb tranen in mijn ogen. Het is de langstlevende satelliet die Nederland ooit heeft gehad. Hij komt volkomen gezond ten einde, hij was zo trouw als een hondje.”
De Delfi-C3 ging op 28 april 2008 vanuit India de ruimte in. De satelliet, zo groot als een melkpak, was bedoeld om technologie te testen en ervaring op te doen. Sindsdien heeft hij meer dan 90.000 rondjes rond de aarde gedraaid, goed voor ongeveer 3,7 miljard kilometer.
Missie leverde veel kennis op
De satelliet werd gebouwd met steun van de overheid. “Dat geld was bedoeld voor een ander project om satellieten kleiner te maken, maar daar hebben we het niet voor gebruikt. Gelukkig lette de overheid niet op. Ze vertrouwden erop dat we niet zaten te rotzooien.”
Volgens Verhoeven heeft de missie Nederland veel kennis opgeleverd. “Het project is een grote boost geweest voor de moderne ruimtevaart in Nederland, voor onze concurrentiepositie in de wereld. Studenten kregen de smaak te pakken en begonnen ruimtevaartbedrijfjes. In 2026 willen we een onbemande verkenner naar de maan brengen. Door Delfi-C3 durven we te beweren dat we dat kunnen.”
Het is niet bekend hoe laat en waar de satelliet precies is vergaan. Dit gebeurde waarschijnlijk rond 17.00 uur (op 13 november -red). De ondergang is vanaf de grond niet te zien. De bevestiging komt vermoedelijk dinsdagochtend, als de satelliet geen levensteken meer naar de aarde stuurt.
Verhoeven zal dan geen e-mail ontvangen met het signaal. “Dat teken was als het opkomen van de zon. Als dat niet meer komt, geeft dat een heel gek gevoel. Het zou kunnen dat het morgenochtend stil is. Dan ga ik toch even in mijn eentje heel somber zitten wezen.”