‘SOS’ heeft een hele reeks acroniemen geïnspireerd. Maar de letters betekenen eigenlijk niets…
Er is geen reden waarom het signaal uit drie verschillende letters zou moeten bestaan. Er zijn geen spaties of punten in deze doorlopende reeks van morsecodes van drie punten, drie streepjes en drie punten (…—-…). De “letters” SOS worden dus aan elkaar geseind, zonder spatie tussen de letters.
Omdat in morsecode drie punten de letter “S” vormen en drie streepjes de letter “O”, wordt het signaal gemakshalve een “SOS” genoemd.
Als gevolg van deze relatie zijn de letters naar voren gekomen als een visueel noodsignaal dat verschilt van de morsecode, en het is bekend dat personen die redding nodig hebben ze op de grond spellen zodat ze van bovenaf zichtbaar zijn.
Als je wil, kan je de tekenreeks ook verdelen in IJS-, SMB- en VTB-segmenten.
Waarom wordt SOS in de eerste plaats gebruikt?
Als de punten en streepjes geen betekenis hebben, waarom zou je ze dan in de eerste plaats gebruiken? Het antwoord is omdat dat de meest efficiënte methode was om de noodzakelijke taak uit te voeren.
Ongeveer een eeuw geleden, toen draadloze radiotelegrafieapparaten voor het eerst op schepen verschenen, hadden zeelieden in gevaar een manier nodig om de aandacht te trekken, nood aan te geven en om hulp te vragen – een duidelijk signaal dat luid en snel kon worden verzonden zonder te worden verward met andere berichten.
Aanvankelijk gebruikten verschillende groepen en regeringen hun eigen “in-house” noodsignalen om te communiceren. Volgens de International Code of Signals gebruikte de Amerikaanse marine “NC” als een marine-noodvlagsignaal.
De Marconi Company gebruikte “CQD” en leverde haar telegraafapparatuur en telegraafoperators aan verschillende schepen. Om ervoor te zorgen dat alle Duitse operators in 1905 de “Duitse voorschriften voor de controle van vonkentelegrafie” volgden, moesten ze “…—-…” gebruiken.
Het hebben van zoveel verschillende noodsignalen kan gevaarlijk zijn als er niet goed mee wordt omgegaan. Met andere woorden, het betekende dat als een schip in internationale wateren in nood verkeerde, reddingswerkers met een taalbarrière zouden worden geconfronteerd, zelfs als ze de internationale morsecode gebruikten.
Vanwege deze en andere problemen besloten enkele landen samen te komen om internationale voorschriften voor radiotelegrafiecommunicatie te bespreken.
In Berlijn in 1906, werkten afgevaardigden van de International Wireless Telegraph Convention om een wereldwijd noodsignaal te creëren. Op een eerdere conferentie stelde Italië Marconi’s “SSSDDD” (“SSSDDD”) voor, maar dit werd afgewezen omdat het als onpraktisch werd beschouwd.
Ondertussen was het Duitse “…—…”-bericht eenvoudig te verzenden en bijna onmogelijk om verkeerd te lezen. Op 1 juli 1908 werd dit het officiële internationale noodsignaal voor de landen die op de bijeenkomst waren vertegenwoordigd.
Acceptatie van “SOS”
Het eerste bekende gebruik van het noodsignaal “SOS” vond iets meer dan een jaar later plaats, in augustus 1909.
De radio-operators van het schip stuurden het noodsignaal toen de SS Arapahoe in Cape Hatteras, North Carolina, werd uitgeschakeld door een beschadigde propeller.
Hoewel de nieuwe standaard niet meteen door iedereen werd geaccepteerd, pasten sommigen zich snel aan.
Als het op “CQD” aankwam, was de Marconi Corporation bijzonder empathisch. Het is bekend dat de Marconi-operators aan boord van de Titanic een “CQD” -signaal uitzonden totdat een andere operator voorstelde om ook het nieuwe “SOS” -signaal te proberen.
Kortom, SOS is een visuele weergave van het teken …—… en bestaat dus niet uit de losse letters S, O en S.